[:ru]20-ое февраля 1988 г. в истории Арцаха было беспрецедентным в том плане, что армяне Арцаха, объединившись в единый кулак, как в этот решающий для армянства день, так и в предшествующие ему дни боролись и поднимали свой голос за собственное самоопределение.
Начиная с 13-ого февраля тысячи арцахцев проводили демонстрации на центральной площади Степанакерта с требованием вывести НКАО из состава Азербайджанской ССР и воссоединить с Матерью-Арменией.
Однако голос протеста арцахских армян столкнулся с азербайджанской агрессией.
В результате началась волна репрессий в отношении армян Арцаха, которая и привела к национально-освободительной борьбе, поскольку решение сессии по этому вопросу грубо нарушало закрепление прав армян Арцаха.
Азербайджанская ССР приняла на вооружение политику преследования армян, за которой последовали не поддающиеся описанию Сумгаитские погромы армян, которые до сих пор не получили объективной правовой и моральной оценки со стороны сверхдержав мира.
Тем не менее, армяне Арцаха сумели, благодаря своему единству и непоколебимой воле, противостоять конфронтации и приобрести долгожданное справедливое право на самоопределение – независимую государственность.
К сожалению, спустя более чем три десятилетия, армяне Арцаха и Арцах снова стали жертвами азербайджанского тоталитаризма, встав перед серьезнейшими опасностями лишения Родины и права свободной жизни и созидания на собственной земле.
Сегодня, как никогда, арцахским армянам необходимы тот же боевой дух и единство, которые были у них во время февральских событий 1988 года.
И, как отметил Великий Чаренц: “О, армянский народ, твое единственное спасение в твоей единой силе!».
В соответствии с этим, вспомним достижения и потери нашего прошлого и настоящего, и, несмотря на ряд вызовов, с которыми столкнулись армяне, попробуем найти в себе силы, чтобы снова выпрямить спину и обустроить раненый Арцах
Да исполнится желание нашего народа!
Оганес Токмаджян
Ректор ШТУ
[:hy]1988թ. փետրվարի 20-ն Արցախյան պատմության իրականության մեջ աննախադեպ էր այն առումով, որ արցախահայությունը մի բռունցք դարձած՝ ինչպես հայության համար վճռորոշ այդ օրը, այնպես էլ դրան նախորդող օրերին պայքարում և իր ձայնն էր բարձրացնում սեփական ինքնորոշման համար։
Ստեփանակերտի Կենտրոնական հրապարակում սկսած փետրվարի 13-ից հազարավոր արցախցիներ ցույցեր էին իրականացնում ԼՂԻՄ-ը ադրբեջանական ԽՍՀ կազմից հանելու և Մայր Հայաստանին վերամիավորելու համար։
Սակայն, արցախահայության բողոքի ձայնն առերեսվեց ադրբեջանական ագրեսիային։
Արդյունքում, սկսվեց արցախահայության նկատմամբ բռնաճնշումների ալիքը, որն էլ հանգեցրեց ազգային ազատագրական պայքարի, քանի որ այդ հարցով տեղի ունեցած նստաշրջանի որոշումը կոպտորեն ոտնահարում էր արցախահայության իրավունքների ամրագրումը։
Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի կողմից որդեգրվեց հայահալած քաղաքականություն, որին հաջորդեց Սումգաիթյան անասելի ջարդերը հայության նկատմամբ, որն առ այսօր իրավական և բարոյական անաչառ գնահատական չի ստացել աշխարհի գերտերությունների կողմից։
Այդուհանդերձ, արցախահայությունը կարողացավ իր միասնականության և անկոտրուն կամքի շնորհիվ դիմադարձել առճակատմանը և ձեռք բերել երկարատև սպասված ինքնորոշման արդարացի իրավունքը՝ այն է՝ անկախ պետականություն։
Ցավոք, ավելի քան երեք տասնամյակ անց, արցախահայությունն ու Արցախը կրկին զոհ դարձան ադրբեջանական բռնատիրությանը՝ կանգնելով հայրենազրկության և սեփական հողում ազատ ապրելու և արարելու լրջագույն վտանգների առաջ։
Այսօր, առավել քան երբևէ արցախահայությանն անհրաժեշտ է նույն մարտական ոգին ու միասնականությունը, որը նա ուներ 1988-ի փետրվարյան իրադարձությունների ժամանակ։
Եվ ինչպես մեծն Չարենցն է նշել՝ «Ով Հայ ժողովուրդ քո միակ փրկությունը քո հավաքական ուժի մեջ է» …
Ըստ այդմ՝ վերհիշենք մեր անցյալի և ներկայի ձեռքբերումներն ու կորուստները և չնայած հայությանը պատուհասած մի շարք մարտահրավերներին՝ փորձենք ուժ գտնել նորից ուղղելու մեր մեջքն ու շենացնենք վիրավոր Արցախը…
Եվ թող եղիցի իղձը մեր ազգի
[:]