[:ru]Оганян Грачик Эрикович
Родился 15-го февраля 1994 г. в городе Степанакерте.
За время службы был удостоен наград и благодарностей.
В 2014 году поступил на работу в ЗАО “Бейз Металс” в качестве начальника склада.
В 2015 году поступил и в 2020 году окончил факультет «Экономика и управление аграрным производством» Шушинского технологического университета.
В качестве добровольца участвовал в четырехдневной войне 2016 года.
Он очень любил спорт, занимался футболом. Играл в команде Арцаха “Мечта”, имел множество побед.
В 2019 году женился и создал семью. В 2020 году родился его сын Эрик, который с честью носит имя своего умершего деда.
Грач был очень заботливым сыном, братом, мужем и отцом.
К сожалению, его счастье было очень недолгим.
На 40-й день рождения сына Эрика, 7-го октября, участвуя в Арцахской войне, героически погиб в ожесточенных боях в Джебраиле.
Посмертно награжден медалью “За мужество”.
Покоится на городском кладбище Степанакерта рядом с отцом Эриком ․․․
…………………………………………………………………………………………………………………
Каграманян Гор Вачикович
Родился 19-го января 2002 года в селе Патара Аскеранского района, в семье военнослужащего.
Еще в детстве выделялся своим сдержанным, уравновешенным, дружелюбным, в то же время энергичным характером, которого любили и педагогический коллектив, и школьные друзья, и население села.
В 2017 году поступил и в 2020 году окончил отделение системы СПО ШТУ «Организация и управление перевозками на транспорте».
По окончании учебы, молодой человек по зову Родины был призван в ряды Армии обороны.
По его словам и представлению, служба в армии – это долг не только перед Родиной, но для каждого армянина, это прежде всего, долг перед собственной совестью.
В кровопролитной войне, развязанной азерами в 2020 году, 18-летний Гор принял участие в ожесточенных боях в Джракане (Джебраиле) и Гадруте, и 12-го октября, в этот злополучный день, отдал свою жизнь Родине, душу – Богу, а любовь – матери, потерявшей сына.
Пал смертью храбрых в селе Ванк Гадрутского района, оставив яркие и незабываемые воспоминания в сердцах своих родных и знакомых ․․․
…………………………………………………………………………………………………………………
Караханян Арут Александрович
Родился 26-го декабря 2000 г. в городе Степанакерте. Учился на 4-м курсе системы СПО ШТУ по специальности «Землеустройство».
Занимался во Всеармянской федерации «Киокушин-кан каратэ-до», неоднократно занимал призовые места.
Оставив учебу наполовину, пополнил ряды Армии обороны.
В ходе службы получил воинское звание младшего сержанта, был командиром отделения.
В составе 5-го батальона участвовал в военных действиях 27-го сентября 2020 г., направленных против армян Арцаха и мужественно защищал границы Родины.
8-го октября 2020 г. ему было присвоено звание лейтенанта и он был назначен командиром роты.
9-го октября 2020 г. в составе батальона отправился на высоту Хорхат, чтобы защитить город Гадрут.
В ходе ожесточенных боев попал в окружение со своим личным составом и был ранен в обе ноги. Прорвав окружение, им удалось добраться до села Ванк. 45 дней оставались в тылу врага, пытаясь выйти к армянской границе. Героически сражаясь, погибли 24-го ноября в местечке под названием «Попугай».
Слава и честь каждому армянскому солдату, ценой своей жизни подарившему нам, живущим, мир и жизнь.
Помним, скорбим и преклоняемся перед вашей святой памятью…
Ваша самоотверженность будет жить в веках…[:hy]Հրաչիկ Էրիկի Օհանյան
Ծնվել է 1994թ. փետրվարի 15-ին, Ստեփանակերտ քաղաքում։
Ծառայության ընթացքում արժանացել է պարգևների և շնորհակալագրերի:
2014 թվականին անցել է աշխատանքի «Բեյզ Մեթալս» ՓԲԸ-ում, որպես պահեստապետ:
2015 թվականին ընդունվել և 2020թ. ավարտել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի «Ագրարային արտադրության էկոնոմիկա և կառավարում» բաժինը:
Որպես կամավոր մասնակցել է 2016 թվականի քառօրյա պատերազմին:
Նա շատ էր սիրում սպորտը. զբաղվում էր ֆուտբոլով։ Խաղում էր Արցախի «Երազանք» թիմում, ուներ բազում հաղթանակներ:
2019 թվականին ամուսնացավ և ընտանիք կազմեց: 2020թ․ ծնվեց իր որդին՝ Էրիկը, ով պատվով կրում է իր մահացած պապիկի անունը: Հրաչը շատ հոգատար զավակ, երբայր, ամուսին և հայր էր:
Ավա՜ղ, նրա երջանկությունը շատ կարճ տևեց: Որդու՝ Էրիկի ծնվելու 40-րդ օրը հոկտեմբերի 7-ին, մասնակցելով Արցախյան պատերազմին, հերոսաբար զոհվեց Ջաբրայիլում տեղի ունեցած կատաղի մարտերում:
Հետմահու պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով:
Հանգչում է Ստեփանակերտի քաղաքային գերեզմանոցում, իր հոր՝ Էրիկի մոտ․․․
…………………………………………………………………………………………………………………
Գոռ Վաչիկի Ղահրամանյան
Ծնվել է 2002թ․ հունվարի 19-ին, Ասկերանի շրջանի Պատարա գյուղում՝ զինծառայողի ընտանիքում։
Դեռ վաղ տարիքից աչքի է ընկել իր զուսպ, հավասարակշռված, ընկերասեր, միևնույն ժամանակ՝ եռանդուն բնավորությամբ, ում սիրում էին թե՛ ուսուցչական կոլեկտիվը, թե՛ մեծ ու փոքր դպրոցական ընկերները, և թե՛ գյուղի բնակչությունը։
2017թ․ ընդունվել և 2020 թվականին ավարտել է ՇՏՀ-ի ՄՄԿ համակարգի «Փոխադրումների կազմակերպում և կառավարում տրանսպորտում» բաժինը։
Ավարտելով ուսումը, հայրենանվեր երիտասարդը հայրենիքի կանչով զորակոչվեց ՊԲ շարքեր։
Նրա խոսքով և պատկերացմամբ՝ զինվորական ծառայությունը պարտք է ոչ միայն հայրենիքին, այլև՝ յուրաքանչյուր հայորդու համար դա նախ և առաջ պարտք է իր իսկ խղճի նկատմամբ։
2020թ․ ազերիների կողմից սանձազերծված արյունահեղ պատերազմում 18-ամյա Գոռը մասնակցեց Ջրականի (Ջաբրայիլի) և Հադրութի կատաղի մարտերին ու հոկտեմբերի 12-ին՝ այդ չարաբաստիկ օրը, նա իր կյանքը նվիրեց հայրենիքին, հոգին՝ Աստծուն, իսկ սերը՝ որդեկորույս մորը։ Փառքով ընկավ Հադրութի շրջանի Վանք գյուղում՝ նրա հարազատների ու ճանաչողների սրտերում թողնելով վառ ու անմոռանալի հուշեր․․․
…………………………………………………………………………………………………………………
Հարութ Ալեքսանդրի Կարախանյան
Ծնվել է 2000թ. դեկտեմբերի 26-ին, քաղաք Ստեփանակերտում:
Սովորում էր ՇՏՀ-ի ՄՄԿ համակարգի «Հողաշինարարություն» մասնագիտության 4-րդ կուրսում:
Պարապվում էր «Կիոկուշին-կան կարատե-դո» համահայկական ֆեդերացիայում. բազմաթիվ անգամներ գրավել է մրցանակային տեղեր:
Թողնելով ուսումը կիսատ՝ համալրել է ՊԲ շարքերը:
Ծառայության ընթացքում ստացել է կրտսեր սերժանտի զինվորական կոչում, եղել ջոկի հրամանատար:
5-րդ գումարտակի կազմի հետ մասնակցել է 2020թ. սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի կողմից արցախահայության դեմ ուղղված ռազմագործողություններին և արիաբար պաշտպանել Հայրենիքի սահմանները:
2020թ. հոկտեմբերի 8-ին նրան շնորհվել է լեյտենանտի կոչում և վաշտի հրամանատարի պաշտոն:
2020թ. հոկտեմբերի 9-ին գումարտակի կազմով մեկնել են Խորհատի բարձունք՝ քաղաք Հադրութը պաշտպանելու համար:
Թեժ մարտերի ընթացքում իր անձնակազմի հետ ընկնում է շրջափակման մեջ և վիրավորվում զույգ ոտքերից: Շրջափակումը ճեղքելով կարողանում են հասնել գյուղ Վանք: 45 օր մնացել են թշնամու թիկունքում՝ փորձելով դուրս գալ դեպի հայկական սահման: Նոյեմբերի 24-ին հերոսաբար մարտնչելով անմահանում են «Թութակ» կոչվող տեղամասում:
Փա՜ռք ու պատիվ իրենց կյանքի գնով մեզ՝ ապրողներիս, խաղաղություն ու կյանք պարգևած ամեն մի հայ զինվորի:
Հիշում ենք, սգում և խոնարհվում ձեր սուրբ հիշատակի առջև…
Ձեր անձնազոհությունը չի մոռացվի դարեդար…[:]