[:en]Arkady Arsen Hakhumyan
He was born on April 13, 2000 in Stepanakert.
Graduated from Shushi University of Technology the department of “Soil construction” in 2018.
During the compulsory military service he was awarded diplomas and letters of gratitude.
It was only two months after he finished his military service when the terrible war began in 2020. As a volunteer he left to defend the homeland, giving the most precious for his homeland-his life. Arkady died with his brother Erik Hakhumyan who was a conscript. “The two brothers were very good at repairing cars. They repaired broken cars during the war. Thanks to them, several ambulances were able to save the lives of the wounded soldiers”, -said his wife Milena Grigoryan.
Khachatur Sergey Sargsyan
Khachatur was born on January 25, 1992 in Aknaghbyur village, Hadrut region.
During his school years, Khachatur expressed himself as an intelligent, disciplined and hard-working student. He did every task by the teachers with pleasure and participated in every event organized at school and in the district. He was particularly fond of natural sciences and military service. He was friendly and liked to communicate with his peers. He was sociable and very modest. For his human qualities Khachatur received love and respect of the teaching and student staff.
He graduated from Shushi University of Technology the department of “Soil cadastre” in 2016 and was admitted to the magistracy of “Road operation and construction” which graduated in 2018.
During the compulsory military service he showed his positive nature carrying out the orders of the commanders on time.
He took part in the 44-day Artsakh war and fought hot battles against the enemy in Jrakan, Varanda (Fizuli) and Hadrut.
The last battle against the Azeris was on October 14. On the same day the hero died near the village of Drakhtik. He was posthumously awarded the medal “Courage” for his heroic deeds.
Ruslan Arthur Martirosyan
He was born on December 21, 1997 in Kuratagh village of Hadrut region.
He was admitted to the part-time department of “Transportation and Traffic Management” of Shushi University of Technology in 2015. Then he left for military service where he proved to be a smart, intelligent, disciplined and brave soldier. Ruslan was an example for his fellow friends. Being noted for his exemplary service, the commandment sent him to qualify as an air defense specialist. Ruslan received love and respect of both commanders and soldiers.
After completing his service, Ruslan Martirosyan started working at the police patrol as a supervisor. After working for two years, Ruslan wants to join the Defense Army as a spy, but the war of September 27 begins. On the same day, Ruslan left for Hadrut military commissariat and volunteered for the war. He shows himself on the battlefield as a brave and courageous fighter.
According to his brother Alex Martirosyan, Ruslan took part in the defense of a number of settlements on the southern border of Artsakh.
The relatives had not heard from Ruslan since October 13.
It was reported the next day on October 14 that he had died bravely during the fighting in Kurdlar.
Ruslan Martirosyan is buried in Yerablur military pantheon.
Nver Tigran Ghazakhetsyan
Was born on November 20, 1996, in RA Vanazor town of Lori region.
Unfortunately, he was an orphan and he grew up with his grandmother.
He was an exemplary pupil during school years.
He graduated the department of “Soil construction and cadastre” of Shushi University of Technology in 2018.
He graduated 1-month training course in the specialty of “Management of rifle divisions” of RA DA Military Institute after Vazgen Sargsyan in 2020.
He was killed during Artsakh 44-day war in 2020 while bandaging his wounded friend.
Glory to you forever…[:ru]Ахумян Аркадий Арсенович
Родился 13-го апреля 2000 г. в городе Степанакерте.
В 2018 г. окончил Шушинский технологический университет по специальности «Землеустройство».
Во время прохождения срочной военной службы был награжден грамотами и благодарностями.
Прошло всего два месяца после окончания военной службы, когда началась злополучная война 2020 г. Добровольцем отправился защищать Родину, отдав самое дорогое – свою жизнь. Аркадий погиб вместе с братом Эриком Ахумяном, который был призывником. «Два брата отлично владели ремеслом автослесаря. Именно они ремонтировали во время войны поврежденные машины. Благодаря им, машины скорой помощи неоднократно спасали жизни раненых парней”, – рассказала его жена Милена Григорян.
«Это было 9 июля, наконец настал наш долгожданный день. Он крепко обнял меня и сказал, что благодарен за то, что я ждала его два. Это был самый счастливый день в моей жизни», – с грустью вспоминает жена Аркадия. Преодолев множество препятствий, в августе Аркадий и Милена были вместе. «Мои родители не разговаривали со мной, но когда увидели, что я действительно счастлива, они помирились с нами», – говорит Милена.
Узнав о войне, Аркадий ни секунды не раздумывая, встал на защиту Родины. «Я не хотела, чтобы он уходил, я все время плакала. Но он меня не послушал, сказал, что хочет, чтобы наш ребенок родился в Степанакерте. Что я за мужчина, если не могу защитить свою землю, жену и мать? – с болью в сердце рассказывает жена героя.
В последний раз Аркадий разговаривал с возлюбленной 5-го ноября. «Настроение было нормальным. Я сказала, пообещай мне, что вернешься, и он пообещал. Я сказала, я верю тебе, ждала 2 года, подожду еще несколько дней », – говорит жена Аркадия.
До последней секунды Милена надеялась, что Аркадий вернется. «Я никогда не думала, что он может не вернуться, у меня даже мысли такой не было. Но Аркадий чувствовал, как будто. «В последние дни он звонил все чаще, говоря, что может быть это наш последний разговор», – заключила Милена.
И, увы, это был последний звонок…
Саркисян Хачатур Сергеевич
Родился 25-го января 1992 г. в селе Акнахпюр Гадрутского района.
В школьные годы Хачатур зарекомендовал себя как умный, дисциплинированный, трудолюбивый ученик. С удовольствием выполнял все задания учителей, участвовал во всех мероприятиях, проводимых в школе и районе. Был дружелюбен, любил общаться со сверстниками. За свои человеческие качества Хачатур пользовался любовью и уважением учителей и учеников. В 2016 г. окончил Шушинский технологический университет по специальности «Землеустройство и земельный кадастр» и поступил в магистратуру ШТУ по специальности «Строительство и эксплуатация транспортных путей”, которую окончил в 2018г.
Во время прохождения срочной военной службы зарекомендовал себя с положительной стороны, своевременно выполнял приказы командиров.
Участвовал в 44-дневной Арцахской войне и вел ожесточенные бои с врагом в Джракане, Варанде (Физули), Гадруте.
С октября 2020 г. Хачатур Саркисян перешел на службу в качестве командира взвода управления N-ской воинской части АО.
Последний бой против азеров был 14-го октября. В тот же день Хачатур героически погиб у села Драхтик. За совершенные подвиги Указом Президента Республики Арцах посмертно награжден медалью «За мужество».
Мартиросян Руслан Артурович
Родился 21-го декабря 1997 г. в селе Кюратаг Гадрутского района.
В 2015 г. поступил на заочное отделение системы СПО Шушинского технологического университета по специальности «Организация перевозок и дорожного движения». Затем он отправился на срочную военную службу, где зарекомендовал себя как умный, знающий, дисциплинированный и смелый солдат. Для своих друзей-сослуживцев Руслан был примером для подражания. За добросовестное исполнение своих обязанностей, командование направило его на повышение квалификации специалиста противовоздушной обороны. Руслан пользовался любовью и уважением как командиров, так и солдат.
По окончании военной службы Руслан Мартиросян начал работать в патрульной полиции, где также пользовался любовью и уважением коллектива. Проработав два года, Руслан хотел вступить в ряды Армии обороны в качестве разведчика, но 27-го сентября началась злополучная война. В этот же день Руслан пошел в Гадрутский военный комиссариат и добровольцем отправился на войну. На поле боя он проявил себя храбрым и отважным бойцом. Умел принимать разумные решения в различных ситуациях во время боевых действий и предоставлять информацию о противнике командованию.
По словам его брата, Алекса Мартиросяна, Руслан участвовал в обороне ряда населенных пунктов на южной границе Арцаха.
Уже с 13-го октября у родных не было никаких известий от Руслана. На следующий день, 14-го октября, стало известно о том, что он героически погиб во время боевых действий на участке Кюрдлар.
Руслан Мартиросян похоронен в военном пантеоне Ераблур.
Казахецян Нвер Тигранович
Родился 20-го ноября 1996 г. в городе Ванадзор Лорийской области РА.
К сожалению, Тигран был сиротой. Он жил с бабушкой. В школьные годы проявил себя с лучшей стороны.
В 2018 г. окончил Шушинский технологический университет по специальности «Землеустройство и земельный кадастр».
В 2020 г. окончил месячные офицерские курсы в военном университете им. В. Саркисяна МО РА по специальности “Управление стрелковыми подразделениями”.
Участвовал в 44-дневной Арцахской войне, погиб, когда перевязывал своего раненого друга и спас ему жизнь.
Вечная слава и преклонение перед павшими в боях за защиту Родины бессмертными героями![:hy]Արկադի Արսենի Հախումյան
Ծնվել է 2000թ. ապրիլի 13-ին, Ստեփանակերտ քաղաքում:
2018թ. ավարտել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի ՄՄԿ համակարգի «Հողաշինարարություն» բաժինը:
Պարտադիր ժամկետային զինծառայության ընթացքում արժանացել է պատվոգրերի և շնորհակալագրերի:
Ընդամենը երկու ամիս էր, ինչ ավարտել էր զինծառայությունը, երբ սկսվեց 2020թ. չարաբաստիկ պատերազմը: Որպես կամավոր մեկնել է հայրենիքը պաշտպանելու, տալով իր ամենաթանկը` կյանքը: Արկադին զոհվել է հարազատ եղբոր` Էրիկ Հախումյանի հետ, որը ժամկետային զինծառայող էր. «Երկու եղբայր գերազանց տիրապետում էին մեքենաների վերանորոգման արհեստին: Հենց իրենք էին վերանորոգում պատերազմի ընթացքում անսարք մեքենաները: Նրանց շնորհիվ քանիցս շտապ օգնության մեքենաները կարողանում էին փրկել վիրավոր տղաների կյանքերը»,- այս մասին նշել է նրա կինը՝ Միլենա Գրիգորյանը:
Արկադին Միլենայի աչքերով բարդ բնավորությամբ մարդ էր, համառ, բայց միևնույն ժամանակ շատ կատակասեր ու ժպտերես: Արկադին և Միլենան ամուսնացել էին պատերազմից երկու ամիս առաջ. «Մենք 2 տարի ընկերություն ենք արել: Արկադին ծառայության մեջ էր, շատ դժվար էր հեռու մնալ այն մարդուց, ում կյանքիցդ առավել ես սիրում: Ծնողներս դեմ էին մեր շփմանը բայց…»,- ասել է Միլենան:
«Հուլիսի 9-ն էր, վերջապես մեր այդքան սպասված օրը եկավ: Ամուր գրկեց ինձ ու ասաց, որ շնորհակալ է 2 տարի իրեն սպասելու համար: Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրն էր»,-կարոտով վերհիշում է Արկադիի կինը: Բազում խոչընդոտներ հաղթահարելուց հետո օգոստոս ամսին Արկադին և Միլենան միասին էին. «Ծնողներս չէին խոսում հետս, բայց տեսնելով, որ ես իրոք երջանիկ եմ, հաշտվեցին մեզ հետ: Արկադիս գիտեր, որ իմ երազանքներից մեկը բժիշկ դառնալն է՝ չուզեց, որ իմ ուսումը կիսատ մնա: Ամեն ինչ թողեց ու միասին գնացինք Երևան: Խոստացավ, որ եթե քննություններս հաջող հանձնեմ, հարսանիք կանենք: Նույնիսկ գնել էինք իմ հարսանյաց զգեստը…..»,-ասում է Միլենան:
Պատերազմի լուրը ստանալուն պես Արկադին մեկ վայրկյան անգամ չվարանեց կամավորագրվելու հայրենիքի պաշտպանությանը. «Ես չէի ուզում, ուր նա գնար, լացում էի անընդհատ: Բայց ինքը չլսեց ինձ, ասում էր` ես ուզում եմ իմ երեխան Ստեփանակերտում ծնվի. ես ինչ տղամարդ պիտի լինեմ, եթե իմ հողը, իմ կնոջն ու իմ մորը չկարողանամ պաշտպանել…»,- սրտի կսկիծով պատմում է հերոսի կինը:
Արկադին սիրելիի հետ վերջին անգամ խոսել է նոյեմբերի 5-ին. «Տրամադրությունը նորմալ էր: Վերջին խոսակցությունն այն է եղել, որ ասացի` խոստացիր, որ հետ ես գալու, ինք էլ խոստացավ, ասացի` հավատում եմ քեզ, ես 2 տարի սպասել եմ, մի քանի օր էլ կսպասեմ», – նշում է Արկադիի կինը:
Միլենան մինչև վերջին վարկյանն հույս ուներ, որ Արկադին վերադառնալու է, «Ես ոչ մի վարկյան չեմ կասկածել, որ ինքը կարող է հետ չգա, նույնիսկ, մտքովս չէր անցնում: Բայց Արկադին զգում էր կարծես: Վերջին օրերին ավելի շատ էր զանգում, ասում էր, որ հնարավոր է, սա մեր վերջին խոսակցությունը լինի», – եզրափակեց Միլենան:
Եվ, ավա՜ղ, վերջին հեռախոսազանգը եղավ…
Խաչատուր Սերգեյի Սարգսյան
Ծնվել է 1992թ. հունվարի 25-ին, Հադրութի շրջանի Ակնաղբյուր գյուղում:
Դպրոցական տարիներին Խաչատուրն իրեն դրսևորել է որպես խելացի, կարգապահ և աշխատասեր աշակերտ: Սիրով էր կատարում ուսուցիչների կողմից առաջադրված յուրաքանչյուր առաջադրանք, և մասնակցում դպրոցում ու շրջանում կազմակերպվող յուրաքանչյուր միջոցառման: Սեր ուներ առանձնապես բնագիտական առարկաների և զինվորական գործի նկատմամբ: Ընկերասեր էր, սիրում էր շփվել իր հասակակիցների հետ: Մարդամոտ էր ու շատ համեստ: Իր բնավորության մարդկային հատկանիշների համար Խաչատուրը վայելում էր ուսուցչական և աշակերտական կոլեկտիվի սերն ու հարգանքը:
2016թվականին ավարտել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի ՄՄԿ համակարգի «Հողշին և հողային կադաստր» բաժինը և ընդունվել նույն բուհի մագիստրատուրայի «Տրանսպորտային ուղիների շինարարություն և շահագործում» բաժինը, որն ավարտել է 2018թ.:
Պարտադիր զինվորական ծառայության ընթացքում իրեն դրսևորել է դրական կողմերով, հրամանատարների հրամանները կատարել ժամանակին:
Մասնակել է Արցախյան 44-օրյա պատերազմին և թեժ մարտեր մղել թշնամու դեմ` Ջրականում, Վարանդայում (Ֆիզուլի), Հադրութում:
Խ.Սարգսյանը 2020թ. հոկտեմբերից ծառայության է անցել ՊԲ N զորամասի 3-րդ ՀԴՆ 8-րդ ՀՄ-ում՝ որպես կառավարման դասակի հրամանատար:
Ազերիների դեմ վերջին մարտը եղել է հոկտեմբերի 14-ին: Նույն օրը հերոսի մահով ընկել է Դրախտիկ գյուղի մոտակայքում: Կատարած սխրագործությունների համար հետմահու ԱՀ նախագահի հրամանագրով արժանացել է «Արիության համար» մեդալի:
Ռուսլան Արթուրի Մարտիրոսյան
Ծնվել է 1997թ դեկտեմբերի 21-ին, Հադրութի շրջանի Քյուրաթաղ գյուղում:
2015թ. ընդունվել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի ՄՄԿԾ–ի «Փոխադրումների և ճանապարհային երթևեկության կազմակերպում» մասնագիտության հեռակա բաժինը: Այնուհետև մեկնել է ժամկետային զինծառայության, որտեղ իրեն դրսևորել է որպես խելացի, բանիմաց, կարգապահ և համարձակ զինվոր: Ռուսլանը սեփական վարքով օրինակ է եղել համածառայակից ընկերների համար: Բարեխիղճ ծառայությամբ աչքի է ընկելով՝ հրամանատարությունը նրան գործուղղել է հակաօդային պաշտպանության մասնագետի որակավորման: Ռուսլանը վայելում էր թե՛ հրամանատարների և թե՛ զինվորների սերն ու հարգանքը:
Ծառայությունն ավարտելուց հետո Ռուսլան Մարտիրոսյանը աշխատանքի է անցել ոստիկանության պարեկային կետում՝ որպես հսկիչ: Այստեղ ևս վայելել է կոլեկտիվի սերն ու հարգանքը: Երկու տարի աշխատելուց հետ Ռուսլանը ցանկություն է հայտնում համալրեր ՊԲ շարքերը՝ որպես հետախույզ, սակայն, սկսվում է սեպտեմբերի 27-ի չարաբաստիկ պատերազմը: Նույն օրը Ռուսլանը մեկնում է Հադրութի զինկոմիսարիատ և կամավորագրվում պատերազմին: Ռազմաճակատում իրեն դրսևորում է որպես քաջ և խիզախ մարտիկ: Կարողանում է մարտական գործողությունների ժամանակ տարբեր իրավիճակներում խելամիտ որոշումներ կայացնել և հակառակորդի վերաբերյալ տեղեկություններ տրամադրել ըստ վերադասության:
Եղբոր` Ալեքս Մարտիրոսյանի խոսքով՝ Ռուսլանը մասնակցել է Արցախի հարավային սահմանի մի շարք բնակավայրերի պաշտպանությանը:
Արդեն հոկտեմբերի 13-ից հարազատները լուր չունեին Ռուսլանից:
Հաջորդ օրը՝ հոկտեմբերի 14-ին, լուր է ստացվում, որ նա քաջաբար զոհվել է Քյուրդլար տեղամասում տեղի ունեցած մարտական գործողությունների ժամանակ:
Ռուսլան Մարտիրոսյանը հուղարկաորված է Եռաբլուր զինվորական պանթեոնում:
Նվեր Տիգրանի Ղազախեցյան
Ծնվել է 1996թ. նոյեմբերի 20-ին, ՀՀ Լոռու մարզի քաղաք Վանաձորում:
Ցավոք, Տիգրանը եղել է երկկողմանի ծնողազուրկ: Նրան խնամել է տատը:
Աշակերտական տարիներին իրեն դրսևորել է ամենալավ կողմերով:
2018թ. ավարտել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի բակալավրի «Հողաշինարարություն և հողային կադաստր» բաժինը:
2020թ-ին ավարտել է ՀՀ ՊՆ Վ.Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանի մեկամսյա սպայական դասընթացը` «Հրաձգային ստորաբաժանումների կառավարում» մասնագիտությամբ:
2020թ. մասնակցելով Արցախյան 44-օրյա պատերազմին՝ զոհվել է շարքային ընկերոջը վիրակապելիս՝ փրկելով նրա կյանքը:
Հավերժ փառք ու խոնարհում հայրենիքի պաշտպանության մարտերում ընկած և անմահացած տղաների հիշատակին…[:]